Dom Mathilde

Mathilde

- znajomego Danny'ego - odparła i nie wytrzymała, podrapała się po nodze i zakryła chusteczkami tatuaże. Odwróciła się - napijesz się czegoś - spytała.

Tom

- Co tam chowasz? - zapytał. - Może wody. - odpowiedział.

Mathilde

- aa... nic - uśmiechnęła się szeroko - taki tam tatuaż - odparła, i wstała - zaraz będzie - mruknęła i poszła lekko kuśtykając do domu po wodę.

Tom

Taki ma tatuaż? Będzie musiał go kiedyś przyuważyć. Był bardzo ciekaw, co ten tatuaż przedstawiał. Uśmiechnął się do siebie.
- Ok.

Mathilde

Po chwili wróciła już z dzbanek wody i szklankami - proszę - odparła i nalała mu wody do szklanki i sobie także. Napiła się i polała nogę - ahh.. - mruknęła z bólu.

Tom

Wstał machinalnie, rozglądając się skołowany dookoła. Polazł do domu, w kuchni znalazł jakąś ściereczkę. Wrócił i podał ją Mathilde.
- Sorry, że tak się szwędam po twoim domu. - mrugnął do niej szelmowsko z błyskiem w oku.

Mathilde

Spojrzała na niego - spoko - uśmiechnęła się i wzięła od niego ścierkę, wytarł nogę, tatuaż i ranę - pierwszy raz zdarzyło mi się takie coś, ale żeby na tej nodze... - mruknęła smutna i zerknęła na chłopaka.

Tom

- A to to jest jakaś specjalna noga? - zapytał, kiwając lekko głową.

Mathilde

- ...tak z moim ukochanym tatuażem - mruknęła z grymasem. Wzięła ścierkę i chusteczki z niej i pokazała mu. - szczególna - uśmiechnęła się i zakryła.

Tom

- Ładnyy. Dlaczego go tak ukrywasz? - zapytał, popijając wodę.

Mathilde

- bo nie którzy mogą mieć coś przeciwko - mruknęła, - tobie się podoba - spytała i niepewnie zdjęła z nogi chusteczkę. Spojrzała na chłopaka - mam jeszcze na ramieniu - odparła i odwróciła się. Uśmiechnęła się i zerknęła na niego.

Tom

- Pff, niektórzy. Przecież to twoje ciało, nie? Jest wyjątkowy. Bardzo ładny. - stwierdził, spoglądając na nią.

Mathilde

- niby tak - mruknęła i napiła się wody, - masz jakiś zawód - spytała patrząc w oczy.

Tom

- Nie, na razie jestem bezrobotny, ale jakoś się trzymam. - to mówiąc, wyszczerzył lekko zęby. - Później... sam nie wiem, co będę robić.

Mathilde

Uśmiechnęła się - ja jestem Zwierzęcym psychologiem - odparła i odwróciła się, - musisz kiedyś przyjść i pojeździć na Levellene - uśmiechnęła się.